Na Tari ima mnogo mostova, ali samo je jedan i najlepši u Đurđevića tari. Svojevremeno, u tadašnjoj Kraljevini Jugoslaviji putna mreža bila je nerazvijena i veliki procenat prevoza robe i putnika vršio se uglavnom vozovima. Od Šavnika severnije nije postojao put i u jednom momentu donesena je odluka da se napravi put od Šavnika, preko Žabljaka, dalje ka Pljevljima do Užičkog kraja (južnije od Užica nije bilo puteva).
Taj put je završen 1935. godine, a preko reke Tare izgrađen je privremeni drveni most (dosta niže postavljen nego ovaj sadašnji). Za potrebe tog puta 1937. godine počela je izgradnja objekta koji i dan danas oduzima dah, a to je most preko reke Tare koji je dobio ime po mestu gde je napravljen: Đurđevića Tara.
Most je projektovao Mijat Trojanović, dok je glavni inžinjer zadužen za izgradnju mosta bio Isaac Russo. Most je završen 1940. godine i tada je nosio dva svetska rekorda, prvi, za izgradnju najveće drvene skele (taj rekord drži i danas, i izgradnja skele je činila 40% cene izgradnje mosta) i najveći armirano betonski luk sa rasponom od 116 m.
Naravno, posle rata je taj rekord je prešao kod nekih drugih (a mnogo kasnije taj rekord je vraćen u Jugoslaviju, danas Hrvatska, sa mostom do ostrva Krk). Ipak, svečano otvaranje mosta nije se desilo jer je završen 1940 godine, upravo pred početak II svetskog rata.
Tokom rata partizani su trebali da prekinu tu komunikaciju i rušenje mosta povereno je inžinjeru mostogradnje Lazaru Jaukoviću koji je srušio najmanji luk (ima pet lukova) (pogledajte partizanski film “Most” iz 1969.) . Lazar Jauković je kasnije streljan u blizini mosta. Most je obnovljen 1946 godine, a 2010 godine jedna kompanija iz Velike Britanije na najvećem luku koji je 160 metara iznad Tare montira napravu za bandži skokove. Evo kako izgleda skok u ovu provaliju:
Comments are closed.