Sinoć sam odgledao sjajnu izrealsku anti-ratnu dramu “Liban” inače dobitnika Zlatnog lava na 66. Venecijanskom festivalu. To je prvi i jedini izraelski film koji je osvojio Veneciju. Za film se može reći da je u neku ruku “kamerni” jer se sva radnja odvija u kupoli izraelskog tenka tokom Libanskog rata 1982. godine.
Radnja prati četiri člana posade, njihove strepnje, strahove i razmišlja, te nudi klaustrofobičan pogled na stahote rata iz vizure mladih neiskusnih vojnika svih zaraćenih strana (u filmu se pojavljuju i neprijateljski vojnici takođe u sličnom psiho-fizičkom stanju).
“Liban” odaje snažnu anti-ratnu poruku koju su radikalni izraleci ocenili kao čist defetizam i loš uticaj na tamošnju mladu populaciju, dok reditelj Samuel Maoz brani atrističku poziciju i ukazuje da je film zapravo tu kao svojevrstan poziv na dijalog, i danas posle 30 godina sukobljenih strana.
